Bloggen!

Ik weet niet waar te beginnen, ik heb zoveel te vertellen! Te zeggen. Bijzonder dingen die ik zie of meemaak. Ook inzichten. Conclusies. Zal ik dan maar gewoon beginnen? Yes!

Rouwbegeleider, een logische stap…

Het begon met afscheidsfotografie en omdat ik na het fotograferen van een afscheid, vaak een uitvaart, nog contact heb met nabestaanden over de foto’s zie ik het verdriet. Ik hoor de verhalen over het gemis, wat de overleden persoon heeft betekend voor hem of haar, en de onzekerheid van hoe nu verder. Een afscheidsreportage helpt bij rouw, het is een herinner- en praathulpmiddel. Mijn ondersteuning gaat verder dan enkel foto’s leveren. Ik startte mijn afscheidsfotografie met Aandacht voor emotionele nazorg, door de stappen die ik zette met de KOEZTR box. De aftrap voor een gezin om met rouw bezig te zijn. Niet dat dit een favoriete bezigheid is, maar je hebt er mee te dealen als je voor rouw komt te staan.

AFSCHEID VOORBIJ

Na de uitvaart komt er ruimte voor toelaten van gevoelens en de realiteit van het verlies. Mensen uit de omgeving lopen eens bij je binnen of bellen op om te horen hoe het met je gaat. Ook komt voor dat men dit lastiger vindt te doen. Durf jij aan te geven dat jij een luisterend oor nodig hebt?

Het ondersteunen in rouw. Ik vond dat dit er moest komen, als aanvullen om mijn afscheidsfotografie. Dus zocht ik een samenwerkingsverband met een rouwbegeleider. Mega interessant wat een rouwbegeleider doet. Het is veel meer dan een luisterend oor. Alsof dat zo simpel is. Nou, nee. Goed luisteren is vaardigheid. Het moet je liggen, een soort van gezond nieuwsgierig zijn. Het is een complete studie Verlieskunde. Aha, een studie…aangezien ik een kennisgrazer ben, heb ik hier oren naar. Bovendien vind ik het gedrag van de mens fascinerend.  Waarom ga ik het niet zelf doen! Die studie. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ben al een heel eind op weg, nog 3 maanden te gaan. En als ik terugkijk naar begin dit jaar? Wat heb ik veel geleerd, ook in mijn persoonlijke groei. Zo’n studie doet wat met je, ben ook met mijn eigen rouwervaringen geconfronteerd. Voelen, voelen, voelen….En praten, vertellen, zeggen hoe het voelt. Het voelt zo goed om je verhaal te doen. Met in elke les door een ander thema, of interventie kwam de trigger. Oefenen met studiegenoten op de lesdag. Een onderdompeling.

Ik gun iedereen een goede rouw, om weer ooit het leven te omarmen. Hoe heb jij leren rouwen?